Old Fisher
jun 13, 2024
Geen reacties
Menu
Lester is een man van de wereld. Een boomer met hoge verwachtingen. En hoewel ze soms niet ingelost worden, blijft hij dromen. Zijn recente afwijzing als columnist bij Dag Allemaal viel hem zwaar. Bij Kontent Magazine vertelt hij zijn zielenroersel en laat hij zijn lief en leed de vrije teugel. Want iemand moet het hart onder de riem steken.
“Corona Corona Corona. We horen dezer dagen niets anders. Covidcijfers, dagopnames, stijgingen, dalingen, maatregelen en eeuwige regelmaat. Eindeloos geblaat over wat nog komen moet maar wat men eigenlijk al weet. Je zou er Corona van krijgen op den duur. Alsof Stef Wauters met zijn bic alle covidnieuwtjes door je neusgat ramt om daarna met de groene glimlach af te sluiten met ‘en dat was het nieuws.’ Nee Stef, dat is geen nieuws. Tussen de verwijten van de klokkenluiders op sociale media door, begon het me te dagen: Corona heeft ook zo zijn voordelen.
Dat trage leven bevalt me eigenlijk wel. Eindelijk heb ik ontdekt wat voor werk ik echt graag doe. Ik heb het even vanop een afstand kunnen bekijken. Misschien moet ik het er over hebben met mijn overste. Hoewel ik die maar half zie. Zijn bovenkant dan toch, tijdens de zoomsessies. Dat slo-mo leven heeft me toch doen inzien dat ik mijn werk kan sturen en kan richten, waardoor mijn jobinhoud plots leuker is geworden. Wat ik niet onmiddellijk wil doen, steek ik even in de frigo. Die vrijheid heb ik gelukkig nog want die camera staat natuurlijk niet heel de dag aan. Tussen twee masturbatiesessies door ben ik nog eens gaan joggen én heb ik meer werk verzet dan anders. Op mijn werk storen een paar rotte appels mij dagelijks en word ik nerveus van al dat geroddel en geslurp aan het koffiemachine.
Nee. Vandaag is Lester, uiterst zeldzaam, gelukkig. Ik zie mijn vrouw en mijn kinderen meer. Zij en andere zaken – want voorheen plaatste ik ze onder de noemer ‘zaken’ – zie ik nu in een ander daglicht. Wat zeg ik: ik zie ze nu gewoon. En daar ben ik zeer blij om. Die Covid-kloterij doet ons bijna achteruit lopen maar ik moonwalk graag van de eettafel naar het toilet. Om al fluitend mijn vrouw te kussen in het voorbijgaan en haar te vertellen hoe mooi ze wel is. Wat is ze toch mooi. Waarom heb ik dat niet eerder gezien? Misschien moet ik haar toch vanavond eens onderwerpen aan een lijfelijk onderzoek. Want zelfs al zitten we dagelijks bij elkaar, aan het op elkaar zitten moet nog wat gewerkt worden. Die irritaties helpen daarbij, want geen enkele seks is beter dan make-up seks. Lockdown? Lock her up! Enfin, genoeg de vetzak uitgehangen. Mijn witte wijn wacht.
Die Covid-kloterij doet ons bijna achteruit lopen, maar ik moonwalk graag van de eettafel naar het toilet. Om al fluitend mijn vrouw te kussen in het voorbijgaan en haar te vertellen hoe mooi ze wel is.
Al dat gedrink thuis. Dat is bij velen toch fel verminderd. In het begin keken we ernaar uit om de week nadien met de kater in de schoenen in te zien dat er toch een bruine setting nodig is. Een bruin cafe, een bruine DIY schuur, zelfs een bruin kippenhok…. Vreemd hoe die grafiek van de alcohol bij het merendeel van de thuiswerkers gelijk loopt:
Yes! Thuis drinken! Ik neem er eentje – ik neem er twee – ik neem er teveel – goh ik ga nu toch beginnen sporten – twee dagen gesport, dat verdient een wijntje – en nog een paar – het smaakt toch anders thuis – ik heb het gehad – oh, de horeca gaat open – oh, toch niet – wijntje – nu stop ik echt – mijn vrouw komt eraan, buik intrekken.
Het is schrijnend en romantisch hoe de Belgische man zijn café mist. Mankeert hij zijn boite echt of mist hij enkel de vluchtroute? Ik heb horen zeggen dat er een groep mannen is die hun eigen café thuis gebouwd hebben. Daar zitten ze dan met twintig over de huidige maatregelen te palaveren. En natuurlijk is niemand daar positief. Enkel promillegewijs dan. Maar dat weet je niet van mij.
Het gras zal hierna niet groener zijn want we rijden het zelf niet meer af.
Voor mij lijkt het alsof ze wat Scandinavisch elixir over België gestrooid hebben. We zijn rustiger. Kwaad, maar rustig. We zien de zaken puurder, mooier. We zijn opnieuw verliefd geworden op Moeder Natuur en op onze vrouw. Want nu pas zien we wat voor werk ze in het huis verzet. Nee ik ben niet soft geworden, wel scherper. Nu die buik nog.
Het gras zal hierna niet groener zijn want we rijden het zelf niet meer af. En die ratrace is er niet enkel op professioneel vlak. Want morgen moet je gaan eten met Dirk en Marie, daags nadien gaan squashen met Peter en tijdens het weekend moeten die pintjes erdoor op café om de ochtend erop met de kids oma gedag te gaan zeggen. Alles gaat snel en de enige echte ziekte noemt Tijd. Draai de zomertijd een volledige dag terug en bekijk die dag in slow-motion. Het is een hele, leuke gevarieerde dag waarin werk, familie, huiskamerperikelen en rust hoogtij vieren. Want wij Belgen zijn saai, slim, achterdochtig, naïef en gevat. We zijn niet voor actie, we zijn voor het eeuwige wachten en afwachten. En dat is zowat het enige wat we kunnen doen in deze periode. Hou vol, want als ik het kan, een pessimist van middelbare leeftijd, dan kan jij het ook.
Elleboogje van Lester.
