LESTER: Moeders.

Moeders. Na de hond, de enige diersoort die onvoorwaardelijke liefde geeft. Moeders hebben echter rede, de hond niet. Of beter: teveel rede. Ze hebben altijd gelijk. Wie herinnert zich de episode uit zijn puberteit, waarbij we stonden te briesen tegen de alleswetende vrouw waaruit we ooit ontsproten zijn? Je liep rood aan omdat ze je niet verstond, omdat ze ouderwets was, omdat ze je ooit op deze wereld uitgespuwd heeft,… overtuigd van je gelijk smijt je de deur toe en verwens je haar omdat je, ergens in je kleine teen, weet dat ze gelijk heeft. Moeders vergeven je tot in de vergetelheid. En ja, ik zei ‘diersoort’. Want alle moeders zijn dieren. De tijgerin die voor haar kroost schermt, moeder de gans die je onder haar vleugels neemt, de kip zonder kop die haar kinderen voor één dag in het kippenhok wil steken, het werkpaard dat naast een fulltime carrière nog eens de was en de plas doet (pubers stinken het hardst), de havik met het arendsoog dat uit haar ooghoek alles gezien heeft. Mama weet wanneer je je slecht voelt en mama voorspelt de dingen die negen op tien altijd uitkomen. Mama heeft altijd gelijk. Dat is gewoon zo. Dat hebben ze in het Hof Van Eden zo bekokstoofd.

Het is iets in haar ogen die je woordeloos geborgenheid biedt. Een stille afspraak die zegt dat ze er altijd zal staan voor je. Net zoals zij een warme gloed voelt wanneer ze naar haar kind kijkt en met plezier het eeuwig vangnet speelt. Wat zien ze ons graag, die moeders. En het kost hen niets.