Lester is een man van de wereld. Een boomer met hoge verwachtingen. En hoewel ze soms niet ingelost worden, blijft hij dromen. Zijn recente afwijzing als columnist bij Dag Allemaal viel hem zwaar. Bij Kontent Magazine vertelt hij zijn zielenroersel en laat hij zijn lief en leed de vrije teugel. Want iemand moet het hart onder de riem steken.
Moeders. Na de hond, de enige diersoort die onvoorwaardelijke liefde geeft. Moeders hebben echter rede, de hond niet. Of beter: teveel rede. Ze hebben altijd gelijk. Wie herinnert zich de episode uit zijn puberteit, waarbij we stonden te briesen tegen de alleswetende vrouw waaruit we ooit ontsproten zijn? Je liep rood aan omdat ze je niet verstond, omdat ze ouderwets was, omdat ze je ooit op deze wereld uitgespuwd heeft,… overtuigd van je gelijk smijt je de deur toe en verwens je haar omdat je, ergens in je kleine teen, weet dat ze gelijk heeft. Moeders vergeven je tot in de vergetelheid. En ja, ik zei ‘diersoort’. Want alle moeders zijn dieren. De tijgerin die voor haar kroost schermt, moeder de gans die je onder haar vleugels neemt, de kip zonder kop die haar kinderen voor één dag in het kippenhok wil steken, het werkpaard dat naast een fulltime carrière nog eens de was en de plas doet (pubers stinken het hardst), de havik met het arendsoog dat uit haar ooghoek alles gezien heeft. Mama weet wanneer je je slecht voelt en mama voorspelt de dingen die negen op tien altijd uitkomen. Mama heeft altijd gelijk. Dat is gewoon zo. Dat hebben ze in het Hof Van Eden zo bekokstoofd.
Het is iets in haar ogen die je woordeloos geborgenheid biedt. Een stille afspraak die zegt dat ze er altijd zal staan voor je. Net zoals zij een warme gloed voelt wanneer ze naar haar kind kijkt en met plezier het eeuwig vangnet speelt. Wat zien ze ons graag, die moeders. En het kost hen niets.
Het is iets in haar ogen die je woordeloos geborgenheid biedt. Een stille afspraak die zegt dat ze er altijd zal staan voor je.
Moeders staan voor organisatie. Zonder ooit een diploma in de logistiek te behalen, blijven ze voortbreien aan die to-do list die nooit af raakt. En de papa’s, die lachen het wat weg met het bierblikje op de bierbuik. Niets wat het boeket bloemen niet oplossen kan. En is er al eens een probleem, dan zegt vaderlief doodleuk: ‘Vraag het aan je moeder.’ De papa: het extra kind waar ze nooit om gevraagd heeft.
Moeders zijn van niets vies. Ik vraag me steeds af waar ze die kracht vandaan haalt. Om met de blote hand je vuile onderbroeken op te plukken. Om zonder te verpinken je kots op de achterbank van de auto op te kuisen. Om je te verzorgen wanneer je ziek bent en je kamer naar de dood ruikt. Ze doen het allemaal zonder te klagen. Want moeders klagen niet. Ze wijzen, ze duiden, ze sturen, ze voeden en ze voeden op. Ergens bengelen we heel ons leven aan moeders tiet. Beeld je maar eens in hoe klein je opnieuw wordt wanneer ze er niet meer zou zijn. Terug naar af. Terug naar je eigen individu. Ooit gekneed door die vertrouwde handen. Die mooie handen.
Koop geen bloemen voor je moeder op moederdag.
Wip niet even binnen.
Stuur geen berichtje of bel haar niet.
Spendeer moederdag mét haar.
Eén dag om te luisteren naar haar verhaal.
Eén dag.
Want zij staat er de rest van het jaar weer opnieuw.
Love you momma.
Lester. X