LESTER: Prikkels

Het is kerst. Of kerst is al geweest wanneer u dit leest.
De periode van het jaar wanneer alles wat trager mag
gaan. Godzijdank, alles mag trager. Eindelijk uitademen.
Het doet me denken aan die enige positieve noot
tijdens de Covid-hoogdagen: dat traag leven.
Het leven gaat zo snel. Vooral met kids. Je ziet ze bijna
letterlijk groeien. Ooit al een film van uit de jaren 60
van pakweg Hitchcock gezien? Eén shot duurt ellenlang.
De camera blijft staan waar hij staat. Zo word je ook in
de scène en het moment gezogen. Zo hoort het ook.
Nu zouden we zot worden van die traagheid. Steek je
tv eens aan, kijk weg van het scherm, maar net zo ver
dat je het toch uit je ooghoek ziet. Tel nu de seconden
voordat het beeld verspringt. Je raakt hooguit aan drie.
Dat is met alles zo: films, series, videoclips … alles snel.
Om ons hoofd vol te pompen met informatie. Reclame
gaat nog sneller: koop dit! Koop dat! Die flitsen die
je op tv ziet, zie je dus thuis ook. Ik betrapte me er
vorige keer op dat ik tv aan het kijken was, op de iPad
bezig was en mijn smartphone in de hand had. Een
wandelende bureauset eigenlijk. We zijn steevast betere
mensen zonder al die prikkels. Die flitslichten in ons
leven die ons langs alle kanten bestoken. Laat ons met
rust!

Waarom zijn er geen échte muziekhits meer die
jaren blijven hangen? Omdat er teveel muziek is. De
overload aan prikkels doen je het vorige nummer al
vergeten. Iedereen maakt muziek of kan muziek maken
vandaag en dat is mooi. Maar het muzieklandschap
raakt overbevolkt en je ziet het bos niet meer door de
bomen. Laat staan de noten. Maar traag is vandaag snel
klef. We moeten mee op die trein van overprikkeling
om al staand in een te nauwe wagon al onze bordjes op
stokjes draaiende te houden. Zodat iedereen tevreden
blijft en je mee bent met je tijd. Tijd, nog zo’n vies
woord.

Weet je wie ook traag is? Mijn oma. Ze leeft nog, dankzij
haar traagheid. Ze is de rust zelve, zegt niet veel, maar
wanneer ze iets zegt, telt elk woord. En net daarom is ze
een imposante persoon. Geen franjes, geen luide stem,
geen bewijsdrang, geen snelle parlé. Mijn opa was een
ander paar mouwen. Hij was voor de vooruit en kon
geen twee minuten neerzitten. Hij liep constant met
zijn sleutelhanger met miniknuffel in de hand. Een soort
stressbal avant la lettre. Wanneer je de kamer nog maar
binnen, kwam verschoot hij zich telkens een ongeluk.
‘Jezus!!!’ riep hij dan. Op die manier zag hij Jezus sneller
dan oma. Die zachtheid en traagheid van haar neem
ik graag over. Dan sluit ik mijn laptop net iets vroeger
af, ga ik wandelen in het bos en zet ik al mijn zintuigen
aan. Zicht. Tast. Reuk… zelfs smaak. Probeer het eens en
ervaar die stilte als een moment van genieten in plaats
van verveling.
Je kan zo van die momenten hebben die ertoe doen.
Zoals die keer toen ik thuiskwam en al heel de dag,
zonder reden, op wolken liep. Je weet wel, zo’n dag dat
je je energie in je lijf voelt stromen en alles goed gaat.
Ze komen niet veel voor, maar als ze er zijn, maak er
dan gebruik of misbruik van. Ik stond in de hal en keek
door de kier van de deur naar mijn vrouw die, met een
zak chips, naar tv zat te kijken. Ik stapte de woonkamer
in, borst vooruit, nog steeds met de glimlach. ‘Dag
schattie,’ zei ze, terwijl er een paar kruimels, uit haar
mond, als muggen de lucht in gekatapulteerd werden.
Ze lacht verlegen omdat ze het ziet. Ik nam haar hoofd
tussen mijn handen, keek liefdevol en intens in haar
ogen en kuste haar, heel traag en vol op de mond.
Ik streelde met mijn duimen over haar wangen, rook
haar adem en haar haar en besefte dat ik dit meer
moest doen. De zoute smaak nam ik er graag bij. Ze
vroeg of ik gedronken had. ‘Nee’, zei ik. Zonder uitleg.
Sommige zaken hoeven geen uitleg. Dus weg met
het snel binnenkomen, de laptop open te klikken en
zonder haar aan te kijken een vluchtige kus net naast de
mond te geven. Fuck that shit. Houd haar mooie hoofd
warm tussen die grote handen van jou. Leef vanaf nu
als een 45-toerenplaat en niet als één van 78. Take it
easy en vraag je af wanneer ambitie, ongeduld wordt.
Of cruisen in het verkeer niet beter is dan een portie
verkeersagressie.